بخشی از دکلمه های روزمره

در اوایل دوستی و با هزاران مشکلات سر راه : 

اینا حسودن :| گاومو میفروشم برات دامن قاسم ابادی میخرم :] بعدم میبرمت شهر پیش قمر خاتون سیبیلاتو با ماشین بزنه بعدش دستتو میگیرم توو خیابونا با هم راه میریم تا همه بفهمن که من واسه تو هستم و تو واسه من. بعدش میریم پشت زندان یه دس فالوده شیرازی با آب لیمو میخوریم و میریم حافظیه یه فال واست میگیرم. میگن حافظ همه فالاش خوبه . همش.

پس از چند ماه رفاقت و دعواهایی که شیرینی زندگی هستن :

گیست رو واسه من بلند میکنی؟ این بود جواب همه محبتا و سنگ صبوریام؟  پاره بشه اون چادری که واسه تولدت گرفتم . پاره بشه

از همون اول باید میچیدمت... باید میذاشتمت سر خیابون ، میذاشتمت توی پارک با دوتا عوضی دوس بشی ببرنت...

حالا دیگه میری با غربی ها؟ ایناى که میرن اون ور آب بى حیایى میکنن دارن حرف اغا رو زمین میندازن. دختر خوب امسال سالِ تولید ملیه...

برو دیگه نمیخوام ریخت و قیافت جلو چشام باشه !!!

+ لازم نیست که تکرار کنم که وابستگی عنه، خره، گابه، کوفته، زهرماره... خودتون بفهمید دیگه

+ پس از سه روز تنهایی : نه بمان هنوز...