دوباره باید نوشت. دوباره باید خواست.

وقتی کتاب "انضباط فردی" از برایان تریسی رو میخوندم، به این نکته رسیدم که باید بشینی و بنویسی. هرچیزی رو که میخوای رو باید بنویسی. چندین بار پیش گفتم که از ابتدای سال شروع کردم به نوشتن اون چیزی که از زندگی توی این یک سال میخوام و چقدر کم توقع بودم و چقدر زود به همه ی اون چیزی که میخواستم رسیدم و من موندم و نیمه دوم سال بدون برنامه.

چند شب پیش باز نشستم و نوشتم. برایان تریسی میگه برای هر بازه ی زمانی حداقل 10 برنامه داشته باش. مغز انسان انقدر پیشرفته هست که بتونه روی هر 10 برنامه کار کنه و برای رسیدن به همشون راهکار هایی رو پیدا کنه. اول سال واقعا از زندگی چیز خاصی نمیخواستم. یک انسان کم توقع، با کوچکترین درخواست ها که الان میفهمم این ها همه ابتدایی ترین خواسته های هر شخصی میتونست باشه.

باز نشستم و نوشتم اما این بار متفاوت تر. به روش برایان تریسی. جوری که انگار همه ی اتفاق ها، همین نزدیکی، افتاده باشه، با ضمیر اول شخص.

1- من تا آخر پاییز یک ماشین دارم. 2- من انقدر درآمد دارم که بتونم به دیگران کمک کنم. 3- من تا آخر سال از لحاظ شغلی ارتقا پیدا میکنم. 4- من 75 کیلو هستم و خوش استایل. 5- من از تمام ساعات شبانه روز برای کلاس و ورزش و کار استفاده میکنم. 6- من خیلی خوش شانس هستم و به هرچیزی میخوام میرسم. 7- من با افراد جدیدی توی زندگیم آشنا میشم که سطح زندگی منو ارتقا میدن. 8- من با فردی خاص آشنا میشم که میتونه زندگی منو به سمت بهتر شدن هدایت کنه. 9- من تا آخر سال به تمام خواسته هام رسیده ام. 10- من تا آخر سال سطح زبان انگلیسی خودم رو خیلی خوب بالا برده ام.

ولی میدونی، سخته. اینکه بدونی چی میخوای سخته. اینکه بتونی حداقل ده خواسته رو بشمری سخته ولی میشه. حالا من دوباره برای این شش ماه آماده میشم. ذهن من و تمام کائنات برای رسیدن من به همه چیز آماده شدن و در تکاپو برای تحقق همه ی خواسته ها و من منتظر برای رسیدن به هرآن چیزی که لایقش هستم.